MUNDUG

Bij het kerkje van Mundug begint de weg écht steil omhoog te lopen. Arbeiders staan op het punt hier een sleuf dwars over de weg te graven. De taxi mag ons nog even boven afzetten. Straks zullen we dit stuk naar beneden moeten lopen.

Boven eindigt de weg. We stappen uit. Een oudere boer met ezel nadert. “Estes etrangeiros vem visitar as cascades”, zegt de taxichauffeur tegen hem. De boer knikt vriendelijk. Hij wijst naar het pad, dat hij zelf ook neemt.

We volgen hem, maar al gauw is hij uit het zicht verdwenen. We zijn met zn. tweeën. Rechts de in rotswand uitgehouwen acequia (irrigatiekanaaltje), dan het smalle pad en links spectaculaire uitzichten, na iedere bocht anders. Soms ook spectaculaire afgronden. We lopen stroomopwaarts, dus licht omhoog.

We kunnen goed zien hoe hoog de landbouwgrens hier ligt. Tegen de páramo aan (+/- 3.600 meter) en soms hoger. De páramo hierboven heeft de status van National Park: Llanganates. Oneindig golvend moerasland. De zompige bovenlaag van de páramo is de bron van vele rivieren die zich her en der als waterval naar beneden storten. Cascades. Wij zijn op weg naar de Cascade van Mundug.

We komen bij een informatiebord. In Ecuador komen 1600 soorten vogels voor, waarvan 50 hier langs de route. Aviturismo in Mundug. We zien de hele dag roofvogels rondcirkelen. Tegen de wolkennevels aan. Die vogels staan niet op de info borden. Marijke ziet wel 1 kolibri.

We rusten uit op de plek waar een hang-pijpleiding een dal overbrugt. Watertransport. Werkt op dit moment niet. We volgen de acequia verder. Plotseling zien we, in de verte, op één van de “alpenweiden” de boer en de ezel. Hij is bezig met zijn koeien. De ezel ligt, als een stip, in het weiland te rusten.

Marijke zegt dat ze nog maximaal 10 minuten dóórloopt. Gelukkig horen we voorbij de eerstvolgende bocht geraas. Vallend water. En een bocht later, recht tegenover ons: Cascade de Mundug! Eigenlijk zijn het twee cascades. Zo’n 120 meter lager baant de watermassa zich als Rio Blanco verder een weg door de vallei. Vanaf een wankel houten uitkijkplatformpje genieten we van deze energierijke plek.

Ik loop nog een stukje door om dichterbij de Cascade te komen. Maar het wordt me te steil. Terug bij Marijke vertelt ze dat ze, vanaf het platformpje gesproken heeft met de overledenen. Onze ouders.

We wandelen de 1,5 uur terug. Vlak voor de steile afdaling naar de kerk bel ik de taxi chauffeur die ons hier 4 uur geleden heeft afgezet. Even later worden we ingehaald door een boerin met hakmes.

“Buenas tardes. Zijn jullie bij de cascades geweest?” “Si, si…”. ” Minuutje of twintig lopen denk ik?” “Nou, wel, hmmm…. “. “Ik loop dit iedere dag”, vervolgt ze. “Om mijn koeien te verzorgen, twaalf stuks”. Al babbelend naderen we het kerkje.

“Jullie transport”, zegt ze, wijzend op de taxi die net arriveert. En ze lost op in Mundug. Wij rijden terug naar onze tijdelijke verblijfplaats, Patate.