ASWOENSDAG

De rij wachtenden voor Los Cuyes is enorm. Bij alle eettenten in Ambato is het druk, maar deze spant de kroon. En eerlijk is eerlijk, Los Cuyes heeft een mooi terras, vriendelijk ogende bediening en er hangt een lekkere baklucht rondom de tent. Ik krijg ook trek. De geuren komen van een spit dat langzaam ronddraait. Goudbruin druipend vlees . Grootte van kleine konijnen. Cuyes …. Cavia’s.

Het is carnavalsvakantie. Ecuadoranen trekken er massaal op uit. Eten is favoriet. Maar ook shoppen is in trek. Het leerdorp Quisapincha, 500 meter boven Ambato, waar we even een leren riem voor mij willen kopen ziet zwart van de mensen. En er staan files voor het Parque de la Familia. Gemene deler: eettentjes.

Buiten Ambato is de kans groot op een nat pak. Watergooien en schuim spuiten hoort hier bij carnaval. In Ambato zelf is dit verboden. Hier vieren ze officieel geen carnaval. Maar wel het Fiesta de la Fruta y de las Flores, FFF. FFF valt altijd samen met carnaval.

FFF werd voor het eerst gevierd in 1951, anderhalf jaar na de aardbeving van 5 augustus 1949. Eigenlijk als feest van de wederopbouw, vieren van saamhorigheid, tonen van de kracht en pracht van Ambato. Sinds 2009 is FFF “patrimonio immaterial de Ecuador”.

De Technische Universiteit van Ambato becijferde dat vorig jaar (2014) de totale kosten van het feest bijna USD 1 miljoen bedroegen. Hiervan werd 66% opgebracht door het Comité Permanente FFF, 27% door de privé sector en 7% door de Direccion Turismo.

Mensen van buiten besteedden tijdens de feesten ruim USD 2 miljoen aan eten, drinken, taxi’s, overnachtingen. Ook leidden de feesten tot extra inkomsten van bijna USD 7 miljoen voor belangrijke economische sectoren, verdeeld over maakindustrie (33%, vooral auto’s), artesenale sector (22%, handicraft), handel (17%, rozen, fruit), en horeca (10%).

De Fiesta de la Fruta y de las Flores als instrument voor “regional branding”.

Wij zijn net op tijd terug uit Patate om het staartje van de FFF mee te maken. De laatste middag van de festiviteiten loop ik nog even de stad in. Beetje wezenloze sfeer. Alle winkels dicht. In het parque Montalvo kunstmarkt, eettentjes. Een bandje speelt zwakjes. In een zijstraat lappenmarkt, wollen truitjes, mutsen. De vendedores maken een uitgebluste indruk. Ze zitten hier al een aantal dagen.

De meeste mensen komen voor het Museo Provincial, dat vandaag gratis toegankelijk is. Bloemsierkunst, vooral rozen. Al enigszins verlept. Ik dwaal ook nog even over de bovenverdieping. Volkenkundige geschiedenis van de regio. Schilderwerken van vulkaan- en páramo landschappen. Weer beneden kom ik Manuelito tegen met zijn oude moeder.

’s Avonds galmt muziek het huis binnen, rumba, salsa, rock. Komt niet uit de stad, maar van een discoteca in de buitenwijk boven ons. Geluiden van jongeren. Voor onze nachtrust hoeven we niet te vrezen. Stipt om 22.00 is het stil. De FFF zijn voorbij.

De woensdag is weer gewoon een werkdag. Persoonlijk vind ik een stad dan het interessantste, het meest natuurlijk. Voor ons is dit de laatste keer dat we door Ambato dwalen. Afscheidslunch met Gerben en Irene in La Roca, het beste restaurant van de stad. Nog even naar de Mercado Artesenato. Een laatste keer naar parque Montalvo, dat er nu veel levendiger uitziet dan gisteren. Veel mensen met een zwart kruisje op hun voorhoofd. Krijt. In Nederland zie je dat niet meer. Op aswoensdag.