LA FLORESTA

We zitten in de wijk La Floresta, Quito. Vanuit ons raam was vanmorgen links de besneeuwde top van de Cotopaxi te zien. Net als Ambato is Quito omringd door vulkanen. Cotopaxi, Cayambe, en niet te vergeten de Pichincha, rechts van ons.

Deze laatste vulkaan bedekte de stad in 1999 met een halve centimeter as. Niet leuk, aldus Hugo. “We droegen mondkapjes” Vulkanische as is zeer agressief. Mensen zijn overleden. De meeste overigens doordat ze bij het schoonmaken van het dak zijn gevallen. Ook planten gingen dood, weilanden verdorden, vee stierf.

We kijken uit over huizen en heuvels zover het oog reikt. Vlak voor onze neus een wirwar van draden, elektriciteit, telefoon. Allemaal bovengronds. Tegenover ons een wasserij, rechts een mini markt waar we gisteren theezakjes kochten. Té Negro. Rustige straat, voor Quito begrippen. Zojuist een blokje om gelopen.

De straat omhoog volgen en aan het einde linksaf. Ik word ingehaald door een punk stelletje met hond. Bijna omver gereden door een auto die vanuit een garage achteruit de weg insteekt. Veel garages hier. Garagewijk. Een taxi toetert. “Nee, ik maak een wandeling”. Het Parque La Floresta is feitelijk een parkachtige rotonde, omzoomd door winkeltjes, restaurantjes.

Zelfde weg terug, maar nu rechtdoor via een klein, smoezelig, tegen heuvel liggend parkje. De cervecerias zitten al aardig vol. Het is zaterdag. Ik kom langs een busstation. De mensen staan keurig in de rij. Iets verderop zitten drie mannen op een stenen muur voor het Vélodrome. “Where are you from?”. De rest moet toch echt in het Spaans. “Hoe lang bent U al in Ecuador, wanneer gaat U weg, taxi nodig naar het vliegveld?”.

Bij een Complexo Deportivo blijf ik even staan kijken. Atletiektraining. Een polstokhoogspringer neemt zijn aanloop. De sprong mislukt.

Nog iets verder een serieuze rotonde, waar het verkeer langs raast. Aan de overkant het Coliseo Ruminahui. Sportfestijnen, popconcerten, tentoonstellingen. Genoemd naar de nietsontziende veldheer van de laatste Inca koning. Zij dolven (1534) het onderspit tegen de Spanjaarden. In 1985 werd Ruminahui, zijn naam betekent stone face, bij Congresbesluit tot nationale indigenous hero uitgeroepen.

Rechtsaf nu loop ik langs een gebouw van de Universidad Andina, Simon Bolivar. Nog zo’n historische naam. Hij was de man van de onafhankelijkheid van Spanje, stichter van Gran Colombia (1822), waarvan Ecuador zich (1830) afsplitste. Eén van de (minor) toeristische attracties van Quito is een groen huis in de oude binnenstad. Hier zou Bolivar ooit gedanst hebben. Met wie en hoe lang is onbekend.

De hoek om nog meer Universiteitsgebouwen. Links het Centro de Investigación de Recursos Hidricos. Een groepje vrouwelijke studenten staat te roken. Opmerkelijk. Ik heb nog nauwelijks rokende Ecuadoranen gezien.

Ik ben aan de voet van de Lérida en loop weer omhoog. Quito is een heuvelachtige stad. Bij de mini markt kijk ik nog even of ze van die lekkere koekjes hebben. Frou-frou Amor. Helaas. Ik bel aan bij Los Quipus, onze tijdelijke verblijfplaats.