Bridge over Ping River

Ná.....................................................
>Uitgebreide verkenningstochten door deze zéér relaxte stad, laagbouw, géén shopping malls, veel traag rondzoemende scootertjes, alles goed te belopen;
>Al rondslenterend eten op de gezellig drukke avondmarkt in Trok Ban Chin, het in verval geraakte, maar op te kalefateren China Town, veel oude teakwoodhuizen;
>Bezoek shrine Taksin the Great, die 250 jaar geleden van Gouverneur van Tak “opklom” tot Koning, maar later wegens krankzinnigheid “opzij werd gezet”
>Een uitstap naar de legendarische Bhumibol Dam, grootwaterleverancier voor de enorme irrigatiewerken in de Centrale Laagvlakte (wowww.....altijd van dit bezoek gedroomd)
>Een bezoek aan de intieme, maar zeer rijke Wat Phra Borommatath, gebouwd op de plek van het Oude Tak en ...wát een bladgoud;
>Excursie in het Petrified Forest Park met o.a een versteende boom van 72,2 meter, de langste ter wereld?
….........................................................is het tijd voor een rustdag.

Ik besluit om tijdens mijn traditionele ochtendwandeling eindelijk eens de hangbrug over te steken.
Gebouwd in 1982, uitsluitend voor voetgangers, overspant deze brug de hier bijna 500 meter brede Ping River. Tussen 5 rood betonnen peilers (2 grote en 3 kleine) hangt het uit houten planken bestaande, vrij smalle wegdek. Op ongeveer 1/3 van de oversteek blijf ik staan. De rivier ver onder mij stroomt flink. Zoals elke ochtend. Komt door de Bhumibol Dam ('s avonds staat het water een stuk lager en valt een aantal zandbanken droog). Een zachte bries doet de brug licht schommelen. Hoewel nog vroeg in de ochtend begint het alweer aardig warm te worden. In de verte schemeren de bergen. Welke kant je ook opkijkt, overal schemeren bergen. Op mijn tocht naar de andere oever kom ik niemand tegen.

De overkant is licht teleurstellend, nl. een vierbaansweg. Een heel eind hiervandaan, zowel links als rechts steekt deze weg de rivier weer over. Daar zijn “echte” bruggen. Ik overweeg even om bij het iets verderop gelegen “wegstalletje” wat te drinken, maar besluit toch om gelijk terug te keren om zo vóór het heetst van de dag “thuis” te zijn.

Na enige tijd word ik ingehaald door een, uiteraard in oranje gehulde en geslipperde monnik. Hij zuigt via een rietje cola-bruin sap, uit een plastic zakje. Vriendelijk lacht hij mij van opzij toe. Even later komt van de andere kant een jonge vrouw, zachtgroene blouse en blauw short, aanlopen. Fiets aan de hand. Vriendelijk glimlacht ze naar mij. Nog weer later, als ik al over de helft ben, komt van de andere kant een groepje mensen aangelopen. Een oudere mevrouw, jongere man en vrouw plus een meisje. Ze zijn eender gekleed. Witte blouse en zwarte broek. Ze glimlachen niet naar mij, kijken strak voor zich uit. De oudere mevrouw draagt een in wit stof gewikkeld pakketje, formaat schoenendoos, met geelachtig lint (dacht ik te zien). Een eind verderop blijf ik staan op dezelfde plek als op de héénweg. Ik zie dat de groep midden op de brug gehurkt is gaan zitten en de handen heeft gevouwen. Tussen hen in staat de doos. Mijn blik dwaalt even af naar de bergen, maar keert dan terug naar de groep. Ze staan weer en kijken over de rivier, stroomafwaarts. De man wijst. Ik volg zijn vinger en zie de witte doos redelijk snel wegdrijven. Nietig in de enorme watervlakte van Ping River.