7-Eleven

Voor de voorpui staat altijd een ATM (geldautomaat), een telefoon-unit, een weegschaal, een aantal gekleurde kuipstoeltjes (type voetbalstadion) en een prullenbak. Voor de automatische schuifdeur ligt minimaal één hond, te wachten op restjes. Ze zijn van verre herkenbaar aan een McDonald achtig uithangbord, maar dan oranje, groen, rood en wit. Verder zijn ze, waar je ook komt, van buiten én van binnen volledig identiek en ze hebben zéér ruime openingstijden. Tot around the clock service aan toe.

Als we weer eens van A naar B reisden durfde ik er 1000 Baht (€25,-) onder te verwedden dat we er één zouden aantreffen vlakbij ons nieuwe guesthouse. Dat was in het begin. Vorige week heb ik Marijke 15 jaarsalarissen beloofd als er ééntje op 5 minuten loopafstand zou zijn van het Ban Thai Guesthouse in Sukhothai dat we telefonisch hadden geboekt. En inderdaad...just around the corner..de 7-Eleven!

Handige winkeltjes, vergelijkbaar met benzinestationshops in Nederland waar je heen gaat voor een krantje, een biertje, sigaretten. Maar ook div. broodjes, div. soepen, ijs en slurries, toiletpapier, batterijen, frisdranken en water, alsmede talloze soorten chips en nootjes en niet te vergeten, Happy Smile opwaardeerkaarten voor de mobilo. Het schijnt dat de winkels óók ingezet worden voor het doen van belastingaangifte. Allereerst bij wijze van proef. Dit vanwege de enorme dichtheid van het netwerk. Op 66 miljoen Thai zijn er nu al bijna 6.000 7-Elevens (waarvan de helft in het 15 miljoen inwoners tellende Bangkok) en dit aantal groeit nog gestaag.

Als je het Thaise nieuws volgt kun je óók niet om de 7-Eleven heen. De foto in de Bangkokpost begin februari staat me nog helder voor de geest. Genomen nabij de omstreden Preah Vihar tempel op de grens met Cambodia. Een Thaise generaal rust uit van gevechtshandelingen, met doden en gewonden aan beide kanten, al likkend aan een ijsje vóór een 7-Eleven. Meer recent zijn rapportages op TV over de overstromingen en aardverschuivingen in Zuid-Thailand (dodental staat inmiddels op 60) of, nog recenter, de herdenking van het bloedbad in Bangkok waarin de clash tussen leger en red-shirts vorig jaar eindigde (91 doden). De oplettende kijker ziet altijd wel een 7-Eleven door het beeld flitsen.

Uit eigen waarnemingen weten we dat er óók nabij de grens met Burma 7-Elevens zijn (Mae Sot, we telden er 4) én op de grens met Laos (Chiang Saen, minimaal 1, vanuit de verte waargenomen). Medereizigers bevestigen het bestaan van deze winkeltjes elders in het land. Ze zijn dan ook, behalve bij de (lower) middle class Thai (inmiddels een behoorlijke doelgroep), erg populair onder buitenlandse toeristen.

Deze kleine, symphatieke winkeltjes zijn ondertussen wél big-business. De 7-Eleven formule is eigendom van een Japanse multinational. De franchise in Thailand is de Charoen Pokphand Group, één van de grootste ondernemingen van Thailand (o.a óók agribusiness en telecom). Op haar beurt “zet” Charoen Pokphand de formule weer uit bij operators. Thailand heeft, ná de VS en Japan het grootste aantal 7-Eleven shops. In Europa ben ik persoonlijk nog nooit een 7-Eleven tegengekomen, maar ze schijnen op beperkte schaal voor te komen in Scandinavia.

Marijke staat inmiddels gebaren te maken dat ik moet afronden. Het is etenstijd. We gaan weer naar ons favoriete restaurant hier om de hoek. What shall I take to-day. Ik denk aan de hot & spicy shrimp soup geserveerd met plain rice en afgeblust met een Singha'tje. Daarna nog thee of koffie en dan, as usual...even een toetje halen in de 7-Eleven. Wordt een vruchtenyoghurtje dit keer, denk ik.