ZUID AMERIKAANS ZWEMKAMPIOEN

We zitten een paar dagen in Patate en verblijven in een eenvoudige cabana met uitzicht op berghellingen, schuurtjes, groentetuinen, fruitbomen. Een boer ploegt zijn veld. Honden blaffen, een haan kraait. In Patate is volgens de reisgidsen niet veel te doen. Precies de reden dat wij hier nu zijn.

Patate is een hoofdstraat, een plein, wat zijstraten, een kerk. De kerktoren heeft ingebouwde luidsprekers, aan alle vier zijden. Af en toe klinkt hieruit muziek, soms een oproep. “Hier spreekt Uw pater, de dienst begint om 17.00 uur”. Of: “morgen verse vis te koop op de markt”. Een meisje bij de ingang verkoopt kaarsen.

Een tekst bij het altaar herinnert aan de aardbeving van 4 februari 1797. De toenmalige pater liet de overlevende bewoners zweren ieder jaar op deze dag El Senhor del Terramoto te eren met feest, drank, en offerandes. In de hoop dat zo’n ramp nooit meer plaatsvindt.

Vier februari is weliswaar voorbij, de feesten nog niet. Vandaag Toro del Pueblo. Om twee uur, melden wij ons bij de Plaza de Toro, een met golfplaten omheinde arena. Een handvol mensen. Etensstalletjes worden nog opgebouwd. Hoe laat begint het eigenlijk? Half drie!

De kaartjescontroleur is een breed geschouderde man die zich staande houdt met behulp van krukken. Geel T-shirt. Hij is tevens omroeper. We nemen plaats op houten planken. Muziek schalt uit grote boxen. Er wordt gewerkt aan het hek rondom de arena. We zijn nog maar met zn. 20-en.

Om half vier begint het te regenen. De chipsverkoper blijkt hierop voorbereid. Hij gaat nu rond met ponchos. Rode, gele, roze. Wij trekken onze eigen grijze poncho’s aan. Eindelijk komt een zwarte stier, enigszins sloom, de arena binnenlopen. Het is vier uur. Het stadion is nu aardig vol. Families, opa, oma, vader, moeder, kids.

In de arena een 8-tal lokale jongeren. Zij lokken de stier met lappen, gefluit, of anderszins, maar maken zich snel uit de voeten als het te gevaarlijk wordt. Een live brass band begint te spelen vanaf het dak van een aangrenzend gebouw. De stier is inmiddels met een lasso gevangen en afgevoerd. Het is weer zonnig. Twee andere stieren worden op dezelfde wijze verwerkt. “Hier doden ze de stieren niet, zoals in Ambato”, zegt mijn buurman.

Een clown betreedt de arena. “All the way from Cuenca.” Hij voert een act op met een viertal kinderen uit het publiek. Er wordt veel gelachten. Wij zijn niet de enigen die foto’s maken. Dan is de arena plotseling vol met clowns. Toreadores, eveneens uit Cuenca. Ook zij spelen met enkele stieren. Op dezelfde manier als de lokale jongeren dat deden. De band blaast er ondertussen lustig op los.

Nu wordt het stil in de Plaza. De man met het gele T-shirt strompelt naar het midden van de arena. Hij krijgt een microfoon aangereikt. Hij vertelt dat hij ooit Zuid Amerikaans zwemkampioen was. Nu is hij gehandicapt, wat niet betekent dat je dan niets meer kunt. Integendeel. Hij vraagt om rumba muziek en maakt wat heupbewegingen. Dan gooit hij zijn krukken opzij, valt in een spagaat, drukt zich met de armen weer omhoog, legt een been in zijn nek. Vervolgens doet hij, per microfoon, een oproep tot donatie. Even later schuifelt hij met zijn krukken over de tribunes. De dollar die Marijke hem geeft verdwijnt in zijn schoudertas.

Het is tijd voor een dankwoord aan de organisatie. De stalmeester meldt dat de stieren van vandaag zijn geleverd door de familie Guevara en wijst naar een groepje op de tribune. Een oudere man probeert op te staan, wankelt, grijpt zich vast aan een buurman, valt weer terug op de houten bank. A bit drunk. Guevara junior neemt daarom het buitenmodel portret van de Senhor del Terramoto in ontvangst plus een plastic tas met nuttiger zaken.

De blazers beginnen weer te blazen, er komt nog een stier de arena binnen wandelen. De lokale jongeren staan alweer klaar. Het is over zessen. Wij trekken ons terug. Onder de tribune door lopen we naar de uitgang. We groeten de man met het gele T-shirt. Zuid Amerikaans zwemkampioen.