NARIZ DEL DIABLO

De oorspronkelijke naam van deze Andes kolos is “berg van de condors”. Tijdens de aanleg van de spoorverbinding tussen kust (Guayaquil) en hoofdstad (Quito), eind 19e, begin 20e eeuw was dit het meest kritieke deel in het traject. Het spoor moest hier, tussen Sibambe en Alausi een abrupt hoogteverschil van 500 meter overbruggen.

Voor de constructie werden gastarbeiders uit het Caraibisch gebied gerekruteerd. Die spraken Engels. Dat was makkelijk voor het Amerikaanse bedrijf dat de spoorlijn bouwde. Ook werden honderden gevangen ingezet. Die konden hun vrijheid verdienen. Áls ze de bouw overleefden.

Echter, vanaf de berg keken niet alleen condors toe op de werkzaamheden maar ook de duivel. Meer dan tweeduizend arbeiders verloren het leven. Toen de spoorlijn klaar was waren de condors verdwenen. Veelvuldig gebruik van dynamiet was hen teveel geworden. De berg heette voortaan: Nariz del Diablo, Devil’s Nose.

De verbinding kust – hoofdstad is al lang buiten gebruik. De lijn Alausi – Sibambe heeft vrijwel altijd gefunctioneerd en is nu een toeristische attractie. Zittend in één van de vier ouderwetse, houten wagons ervaren wij hoe de Nariz del Diablo treintechnisch is bedwongen. Soms rijden we vooruit, soms achteruit. De trein beweegt zich zig zaggend langs de kloofwand naar beneden.

Bij mij in de wagon een reisgezelschap bestaande uit Amerikanen, Canadezen. They are doing Peru, Galápagos and mainland Ecuador in 3 weeks. Ze zijn bijna aan het einde van hun reis. De oudere mevrouw tegenover mij valt af en toe in slaap tijdens de afdaling. In de wagon van Marijke, Gerben en Irene een gezelschap van 26 Ecuadoranen. Familie uitstapje. Een aantal familieleden is uit het buitenland overgekomen. De sfeer is uitgelaten.

Beneden in het station van Sibambe worden we onthaald op een licht cultureel programma. Turismo comunitario. Goed georganiseerd door de lokale, indigena, gemeenschap.

Een volksdansgroep. Artesenato, local food, local drinks. Marijke gaat, voor een dollar, op de foto met twee lama’s en bijbehorende traditioneel geklede begeleiders. Langs de trap omhoog naar het uitkijkpunt staan bakken met lokale kruiden en planten. Voorzien van bordjes met uitleg. Boven een chocoladeverkoper, een museum en weer een restaurant.

De chocoladeverkoper vertelt dat het hier gaat om een community tourism project. Opgezet met ondersteuning van onder andere een Italiaanse pater. Het loopt goed. De plek is ook erg strategisch. Hier komen de bezoekers automatisch. Drie keer per dag een afgeladen toeristentrein. Volgens Gerben verdient de gemeenschap niet echt veel met dit project. Maar waarschijnlijk wel genoeg. Anders was het project al ingestort.

Tijdens de break in Sibambe ontdekken we dat er vrij veel Ecuadoranen in de trein zitten die wonen en werken in het buitenland. Een ouder echtpaar uit Toronto. Op familiebezoek in Ambato in verband met de aankomende Fiesta de la Fruta y de las Flores. Enkele dames uit Washington. Ze komen ieder jaar 5 weken naar Ecuador. Om aan de Amerikaanse winter te ontsnappen. Zij verblijven in hotels. Volgens Gerben zijn het vooral deze, in het buitenland verblijvende Ecuadoranen, die dit soort uitstapjes maken. En wij natuurlijk.

Begeleid door zang en dans van de community vertrekt de trein uit Sibambe. We zwaaien. De trein zwoegt zig-zaggend omhoog naar Alausi.